H πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) να βάλει φρένο στην κατασκευή της Κλειστής Ελεγχόμενης Δομής στην Βάστρια της Λέσβου, λόγω της απουσίας περιβαλλοντικής μελέτης από το αρμόδιο Υπουργείο Μετανάστευσης δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Πρόκειται για μια απόφαση η οποία επικυρώνει τις ανησυχίες που είχαν ήδη διατυπωθεί από φορείς της κοινωνίας των πολιτών συμπεριλαμβανομένης της Αλληλεγγύης Λέσβου οι οποίες αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τις αρμόδιες αρχές. Ήδη από την ανακοίνωση της πρότασης για την τοποθεσία της δομής, η οποία έγινε με την συγκατάθεση και εκλεγμένων φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης Λέσβου, η Αλληλεγγύη Λέσβου μεταξύ άλλων είχε επισημάνει εμφατικά τους κινδύνους για το περιβάλλον και είχε εκφράσει την σθεναρή αντίθεσή της στην κατασκευή της υπερδομής φυλακής η οποία θα έβαζε και την ζωή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων σε κίνδυνο.
Η απόφαση ωστόσο ανέδειξε για άλλη μια φορά την αλαζονεία, τα ψέματα και την πλήρη απουσία πραγματικού σχεδιασμού των αρμοδίων τοπικών, εθνικών και ευρωπαϊκών φορέων. «Πληροί την νομιμότητα , τους περιβαλλοντικούς όρους και προδιαγραφές» μας έλεγε ο νεοανατεθείς Υπουργός Μετανάστευσης για να διαπιστώσει το ΣτΕ την απουσία αυτών. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εν λόγω αρχές καταβαραθρώνουν την υποχρέωση προστασίας και την τήρηση της νομιμότητας.
Για την δομή στο Καρά Τεπέ οι αρμόδιες εθνικές και ευρωπαϊκές αρχές δικαιολογούσαν τις παραβιάσεις, παραλήψεις και προχειρότητες στην προσωρινότητα της δομής. Τρία χρόνια μετά την φωτιά στην Μόρια και υπό το φως της απόφασης του ΣτΕ, οι μαθητές και μαθήτριές μας, μας λένε: «Συχνά δεν έχουμε καθόλου νερό. Αυτή την εβδομάδα δεν είχαμε καθόλου νερό από την Κυριακή μέχρι την Τρίτη [...] Μας δίνουν μόνο 2 μπουκάλια πόσιμο νερό την ημέρα και για αυτό πρέπει να στηθούμε σε δύο ουρές κάτω από τον καυτό ήλιο για αρκετή ώρα». Τουλάχιστον 15 λίτρα νερό την ημέρα κατ’ άτομο και αυτό σε επείγουσες καταστάσεις (όχι δηλαδή σε μια μόνιμη δομή υποδοχής) μας λένε οι διεθνείς προδιαγραφές τις οποίες οι Ευρωπαίοι χρηματοδότες και οι Ελληνικές αρχές επιλέγουν να αγνοούν.
Παρά τις διακηρύξεις για την βελτίωση των συνθηκών, τα παιδιά μας αποκαλύπτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό όπου δεσπόζουν η διαρκής επιτήρηση η οποία συχνά συνοδεύεται από κακομεταχείριση από κάποιους υπάλληλους, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η κατάρρευση ενός δίκαιου συστήματος ασύλου, οι παραβιάσεις των υποχρεώσεων για ειδικές συνθήκες υποδοχής και προστασίας για ευάλωτες ομάδες. «Με δύο απορριπτικές δεν μας δίνουν τίποτα, ούτε φαγητό ούτε νερό» μας λέει ένας 16χρονος μαθητής μας ο οποίος θέλει να πάει σχολείο, να κάνει αθλητισμό, να ζήσει σαν παιδί αλλά βλέπει τα όνειρά του να θρυμματίζονται εκ νέου στην Λέσβο. «Για να βγούμε έξω για δραστηριότητες πρέπει να μας συνοδεύουν οι γονείς μας. Πώς να με συνοδεύσουν όταν πρέπει να πάνε να παρακαλέσουν για το φαγητό και νερό;». «Δεν αισθανόμουν ασφαλής στο Καρά Τεπέ» λέει μια μαθήτριά μας η οποία διαμένει πλέον εκτός της δομής. «Όταν γίνονται διαπληκτισμοί μεταξύ των προσφύγων, η αστυνομία απλά παρακολουθεί μέχρι να γίνει σοβαρός τραυματισμός και να λήξει το επεισόδιο» μας λέει άλλος μαθητής. «Πήγα να εγγραφώ για το σχολείο, αλλά μου είπαν ότι έχουν κλείσει οι εγγραφές» μας λέει ένας ανήλικος μαθητής. «Πήγα στο σχολείο. Κάναμε μια ώρα μάθημα και μετά έπρεπε να περιμένουμε 4 ώρες για το επόμενο» μας λέει ένας άλλος. «Συχνά όταν επιστρέφουμε δεν μας επιτρέπουν να μπούμε μέσα, όχι γιατί είχαμε έρθει μετά την επιτρεπόμενη ώρα αλλά γιατί έπρεπε να έρθει ένας γονιός στην πύλη να μας παραλάβει» μας λέει ένα άλλο παιδί.
Κάποια από τα παιδιά μας είπαν ότι αντιλαμβάνονται την κακομεταχείριση για παραδειγματισμό: «Νομίζω ότι μας κόβουν το νερό για να μην κάνουμε αλόγιστη χρήση» είπε ένας μαθητής «όταν φτάσαμε, μας πήγαν στην λεγόμενη "καραντίνα" μέσα στην δομή όπου δεν υπάρχουν υποδομές ούτε φορείς ούτε δραστηριότητες. Αν δεν δεχτούν οι γονείς μας να συγκατοικήσουν με άλλες οικογένειες μας αφήνουν εκεί για καιρό» μας είπε άλλος.
Σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένοι περισσότεροι από 3004 άνδρες, γυναίκες και παιδιά στην κλειστή ελεγχόμενη δομή του Καρά Τεπέ. Τα παιδιά που βρίσκονται εκεί αντί να επουλώνουν τις πληγές του πολέμου, της βίας και του ξενιτεμού υφίστανται εκ νέου βία με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον ψυχισμό και την ανάπτυξή τους. «Δεν θέλω να συμμετέχω στις δραστηριότητες που γίνονται μέσα , με πιάνει κατάθλιψη να είμαι συνέχεια εκεί» μας είπε ανήλικος μαθητής. «Δεν σκέφτομαι το μέλλον. Μας είπαν ότι θα μας μεταφέρουν στην ενδοχώρα οπότε περιμένω. Μόλις τελειώσουν αυτά τότε θα δω τί θέλω και μπορώ να κάνω» μας είπε μια άλλη νεαρή μαθήτρια.